OD JEDNEGO ZDJĘCIA
Ostatnio postacią, która dosyć często mi towarzyszy, jest opolski fotograf Max Glauer. Pojawia się on przy okazji zbiórki na Centrum Historii i Turystyki. To właśnie Glauer miał być inicjatorem zbudowania Domku Lodowego jako siedziby Towarzystwa Łyżwiarskiego. Kolejny raz Max pojawił się wczoraj podczas rozmowy z opolskim pasjonatem historii Wojciechem Witoniem. Rozmawialiśmy o Domku Lodowym po czym temat został zmieniony na moje odkrycia genealogiczne. Wojciech stwierdził, że zaraz jeszcze z Glauerem znajdę pokrewieństwo. Ten żart to był impuls do odnalezienia zdjęcia samego mistrza. O dziwo udało mi się znaleźć zdjęcie, na którym istnieje pewne podobieństwo, w każdym razie dostrzegają je moi znajomi. Oceńcie sami 😉
Max Glauer i Bartosz Małłek
METRYKA URODZENIA MISTRZA
Ta zabawa była tylko preludium do dalszych działań. Postanowiłem znaleźć akt urodzenia Maxa Glauera, zwłaszcza, że jest do tego wspaniała okazja, bo w tym roku mieliśmy 150 rocznicę urodzin fotografa.. Przy okazji dzięki poszukiwaniom udało się definitywnie potwierdzić, że Glauerowie nie mieli pochodzenia żydowskiego. Nie było to moim głównym celem. Bardziej chodziło o znalezienie dokumentów o Maxie. W zasadzie nie do końca Maxie. Było to jego… 4 imię! Max przyszedł na świat jako Paul Reinhard Georg Max Glauer. Urodził się 11 sierpnia 1867 roku w Breslau (we Wrocławiu). Ochrzczony został w kościele ewangelickim pod wezwaniem świętego Bernardyna. Ojcem jego był August Glauer (1836-1902) mechanik (Maschinenbauer), matką Alwina z domu Schrőter (1840-1919). Wedle metryki Glauerowie mieszkali przy Klosterstrasse 46 (obecnie ulica generała Romualda Traugutta). Max miał troje rodzeństwa: Brunona, Selmę oraz Klarę.
Metryka urodzenia Maxa Glauera. Źródło: Archiwum Państwowe we Wrocławiu.
Z BRESLAU DO OPPELN
Rodzina Glauerów z Wrocławia przeprowadziła się do Carlsruhe (obecnie Pokój), gdzie mieściło się uzdrowisko. August pracował przy zbieraniu igieł sosnowych wykorzystywanych do kąpieli leczniczych. Następnie Glauer pracował w Murowie, aż w końcu trafił do Opola gdzie został mistrzem w cementowni w Zakrzowie. Pod koniec życia Glauer prowadził restauracje przy Oderstrasse 19 (obecnie ulica Koraszewskiego). Inna wersja mówi, że restauracja mieściła się na rogu Korszewskiego i Katedralnej, gdzie mieści się obecnie Wydawnictwo św. Krzyża. Restauracja nosiła nazwę „Pod białym Paszą” [niem. Zum weissen Pascha]. Została nazwana tak na cześć opolskiego podróżnika Emina Paszy. Serwowano tam dania orientalne. Po śmierci ojca interes przejął Bruno – brat Maxa.
1853 rok. Kościół i klasztor bernardynów. ilustracja „Leipziger Illustrirte Zeitung”. W tym miejscu 14 lat później ochrzczony zostanie Max Glauer. Fot. Fotopolska.eu
DROGA DO MISTRZOSTWA
Max już w wieku 16 lat zaczął zgłębiać tajniki fotografii, a także malarstwa. Nauki pobierał m. in. w Królewskiej Szkole Sztuki i Rzemiosła Artystycznego (Königlichen Kunst-und Gewerbeschule) we Wrocławiu. Także w tym mieście terminował we wrocławskim atelier Natana Raschkowa jr., aby w przyszłości sam mógł zostać mistrzem. Po ukończeniu kształcenia zatrudnił się u wrocławskiego fotografa Edmunda Walslebena. W 1893 roku Glauer przeprowadza się do Oppeln (Opola), gdzie przy Krakauerstrasse 34a (obecnie ulica Krakowska) otwiera swoje atelier. Adres wybrał nieprzypadkowo. Ulica Krakowska była wtedy najbardziej reprezentatywną ulicą w mieście.
Wejście do atelier fotograficznego Maxa Glauera. Fotografia pochodzi z rodzinnych zbiorów prawnuków tego wybitnego artysty. Fotopolska.eu
Lata 1925-1935 , Kamienica przy Krakowskiej 34a. W niej mieściło się atelier słynnego opolskiego fotografa Maxa Glauera. Zdjęcie pochodzi z rodzinnych zbiorów prawnuków fotografa. Fot. Fotopolska.eu.
RODZINA I DZIAŁALNOŚĆ
Po przybyciu do Oppeln jego życie nabrało rozpędu. W 1894 roku ożenił się z Claire Sauer, w następnym roku urodziły im się bliźnięta – Johannes i Margareta (nazywane zdrobniale Hans und Gretchen czyli Jaś i Małgosia). Glauera działalność nie ograniczała się tylko do fotografii. Max był organizatorem życia kulturalnego w Opolu. Organizował koncerty, spotkania oraz wystawy. Dom Glauerów był otwarty dla wszystkich. Fotograf aktywnie brał udział w życiu społecznym, a nawet przebudował swój dom, aby stał się jeszcze bardziej przyjazny opolskiej bohemie.
1905 , Podwórko między kamienicą Glauera na Krakowskiej 34a a obecną Krakowską 34a. Zdjęcie pochodzi z rodzinnych zbiorów prawnuków fotografa. Fot. Fotopolska.eu.
Max był mistrzem portretów, a jego kunszt niezwykle ceniono. Miał on okazję fotografować wiele osobistości. Dożywotnio używał tytułu Królewskiego Nadwornego Fotografa, który otrzymał w 1912 roku od Wilhelma Witemberskiego. Mimo to lubił uwieczniać także zwykłych ludzi. Zdarzało mu się podróżować po opolskich miejscowościach w poszukiwaniu dobrych kadrów. Chociaż szybko zdobył renomę to nie osiadł na laurach. Cały czas udoskonalał swój warsztat i podążał za trendami w fotografii. Był bez wątpienia prawdziwym mistrzem. Niestety ocalała jedynie niewielka część jego zbiorów, które można oglądać m. in. w wielu publikacjach.
Jedno ze zdjęć Maxa Glauera. Na zdjęciu córka fotografa. Archiwum rodzinne Evy Fassmann.
ŚMIERĆ
Max Glauer zmarł 25 sierpnia 1935 roku w wieku 68 lat. Spoczął na cmentarzu przy Breslauerstrasse (obecnie ulica Wrocławska).
Został pochowany obok żony Claire, która zmarła w 1931 roku. Niestety ich nagrobek nie zachował się.
1935 , Grób żony opolskiego fotografa Maxa Glauera na nieistniejącej już części cmentarza przy ulicy Wrocławskiej. Zdjęcie pochodzi ze zbiorów prawnuków fotografa. Fot. Fotopolska.eu.
Romuald Kulik, opolski pasjonat Maxa Glauera, odnalazł płytę nagrobną rodziców fotografa. Została ona odrestaurowana i wyeksponowana w lapidarium przy cmentarzu na opolskiej Półwsi. Kulik to prawdziwa skarbnica wiedzy na temat Glauerów. Miał on okazję spotkać się także z potomkami Maxa. Pan Kulik udzielił mi parę cennych informacji, które w przyszłości mogą okazać się podstawą kolejnych artykułów o Glauerach.
Z GLAUEREM BEZ SŁÓW
Te parę słów o Glauerze to zaledwie namiastka bogatej biografii Maxa. Mam nadzieję, że uda mi się odtworzyć genealogię tej rodziny. Tym bardziej, że we własnej genealogii mam pewien wrocławski trop, więc ten żart z podobieństwem do Maxa nie musi być do końca tak oderwany od rzeczywistości. Zwłaszcza, że czytając jego biografię mam wrażenie, że porozumiałbym się z Glauerem bez słów, a jego wizja Opola, pełna kultury i sztuki, to również wizja bliska mojemu sercu.
Ogłoszenie / Anzeige Max Glauer (Staropolanin 1900, s. 60) Źródło: http://cmentarzopole.pl/de/biogram/person/17/max-glauer
Jeśli historia Glauerów kogoś bardziej zainteresowała to odsyłam do źródeł:
– Archiwum Państwowego we Wrocławiu
– http://opole.gosc.pl/doc/1550246.Rodzina-Maxa-Glauera-w-Opolu
– http://opole.wyborcza.pl/opole/7,35086,22226736,max-glauer-urodzil-sie-150-lat-temu-jak-stal-sie-najslynniejszym.html
– http://cmentarzopole.pl/biogram/person/17/max-glauer
Urodzony w Opolu, pochodzi z Tarnowa Opolskiego. Absolwent Uniwersytetu Opolskiego na kierunku Politologia o specjalizacji dziennikarskiej. Pilot wycieczek, organizator, animator kultury, społecznik, podróżnik, genealog. Prezes Fundacji Czas Podróżników. Doktorant w zakresie historii na Uniwersytecie Opolskim. Zajmuje się problematyką przesiedleń ze wschodu po 1945 roku, emigracją, genealogią, genealogią genetyczną, a także historią Słowian i Wikingów.
Mógłbym powiedzieć, że po nic, bo jest na świecie wiele istotniejszych spraw, takich jak głód, kryzys, ekologia i wiele innych.
Nie mniej jednak coraz więcej ludzi się interesuje genealogią i przodkami.
Dziś mija 150 rocznica urodzin księdza Bolesława Domańskiego. Księdza Patrona zasłużonego dla Krajny i Związku Polaków w Niemczech, który obchodzi w tym roku 100 rocznicę powstania.
Dziś opowiem o dalszych losach nauczyciela oraz dyrygenta Leona Malczewskiego. Jest ku temu doskonała okazja ponieważ już za chwilę wejdziemy w rok jubileuszowy dotyczący 100-lecia zakrzewskiego ruchu śpiewaczego.
